De totale onderwerping. Hfst.79. Taart.
79. Taart.
Ik loop zo snel als de hakken de ketting en het touw om mijn ballen het toestaan de tranen nog steeds in mijn ogen. Ik zie nog steeds mijn ex op de vuile matras liggen en hoor de lach van Henk! Ineens is dit alles weg als ik naast mij de vitrine van een luxe bakkerij zie opdoemen. Ik ben er! Door mijn boerka heen voel ik of ik het tientje nog heb. Even raak ik in paniek maar voel het dan alsnog, het is wat dieper mijn latex kous in geschoven. Shit, hoe krijg ik het er uit zonder dat iedereen op staat ziet wat ik onder de boerka draag! Ik kijk om mij heen en zie een paar meter verder op een steegje. Daar weet ik gelukkig zonder bekijks het biljet uit mijn kous te halen! Het plakt een beetje van mijn zweet en wie weet wat nog meer! Ik veeg het af aan de boerka. En haal een keer diep adem en realiseer mij weer hoe erg ik stink naar pis en zaad. Ik hoop dat de bakker mij niet uit zijn winkel gooit! Met knikkende knieën loop ik op de deur af. Het is druk ik pak een nummertje en zonder mij een beetje af van de grote groep klanten. Ik zie hoe ze af en toe zich omdraaien en afkeurend naar mij kijken. Uiteindelijk ben ik aan de beurt. De dame achter de toonbank vraagt mij vriendelijk wat het mag zijn. Met een in latex gehulde vinger wijs ik naar de stukken truffel taart en steek daarna een vinger op.
Een minuut later sta ik buiten. In mijn hand een tasje met een luxe doosje met daarin het stuk taart. Het is mij gelukt! Snel begin ik aan mijn terugweg. De plug drukt flink in mij, ik moet opschieten want ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud! Ik stap stevig door! Het is druk op straat, verderop staan twee agenten te praten met een oude dame die haar hond aan het uitlaten is. Als ik voorbij loop hoor ik de vrouwelijke agente “pardon mevrouw” roepen. Ik realiseer mij niet dat dit tot mij gericht is maar voel dan een hand op mijn schouder. Alles in mij roept paniek, ik maan mij tot rust en draai mij om. De twee agenten kijken mij serieus aan. “Mevrouw ik mag aannemen dat u er mee bekent bent dat het verboden is om gezicht bedekkende kleding te dragen!” Shit nee! Ik krijg het warm! “Mevrouw mag ik uw paspoort zien?” Vraagt de mannelijke agent. Wat moet ik doen?! Uiteindelijk til ik mijn handen op en doe net alsof ik hun niet begrijp. “Mevrouw waar woont u heeft u een telefoon?” de agent maakt gebaren. Ik blijf gebaren maken dat ik het niet begrijp en dat ik verder moet. “Sorry mevrouw, maar ik denk dat het beter is dat u even met ons mee gaat naar het bureau daar hebben we namelijk een tolk.” Zegt de vrouwelijke agente vriendelijk. Ik schud nee in hoeverre het halskorset het toelaat.
Niet veel later zit ik achter in een politie auto. De agenten stappen ook in. De mannelijke agent maakt contact met het bureau en meld dat ze een verwarde vrouw in boerka mee nemen naar het bureau en verzoekt de tolk op te roepen. Daarna start hij de auto. “Heb je gezien wat voor een hakken onze dame achterin aan heeft?” Vraagt hij aan de agente. Deze reageert niet en kijkt naar buiten. Ik zie de bakkerij aan mij voorbij gaan en pijnig mijn hersens hoe ik hier in godsnaam uit ga komen? Uiteindelijk zal ik eerlijk moeten zijn en alles op moeten biechten. Ik twijfel alleen of ik moet vertellen dat ik dit vrijwillig of onvrijw……. opeens hoor ik een flink gesis en voel hoe de reeds dikke plug twee keer achter elkaar flink dikker wordt! Dit gaat gepaard met flinke kramp waardoor ik van de pijn dubbel klap. Shit! Nee! De woorden van Meesteres Davina schieten door mijn hoofd “Als hij dit doet heb je 5 minuten de tijd om weer terug op veilige afstand te komen. Kijk maar eens wat er gebeurt als dit niet lukt.” Ik ben buiten de straal van 5km gekomen! Wat moet ik doen, ik wil nog niet dood?! In blinde paniek begin ik hard op het glas tussen mij en de agenten te kloppen. De agente kijkt verveeld om en gebaard dat ik rustig moet worden. Mijn oog valt op het klokje in het dashboard over 5minuten is het met mij gedaan! Ik wijs met mijn handen naar mijn buik en maak een gebaar alsof iets ontploft. Het gezicht van de agente veranderd compleet. Ze roept tegen de agent dat hij meteen moet stoppen. Snel parkeert de agent de auto. “Ze heeft een bom!” Roept de agente. Snel stappen ze samen uit. Een bom? O, nee shit! Ik begin weer op het raam te slaan. Maar de agenten zijn reeds uitgestapt. Ik probeer de deur maar deze zit op slot. De agenten deinzen achteruit. Ik kijk op het klokje nog drie minuten. Opeens hoor ik een klik en kan ik de deur openen. In blinde paniek begin ik terug richting de bakkerij te rennen. Ik verwacht elk moment neer geschoten te worden. Ik voel niets van het ongemak van mijn outfit. Ik denk maar aan een ding en dat is weer veilig binnen het bereik van de 5km komen. Daarna de boerka uit trekken en de politie laten zien wat er aan de hand is! Ik geef alles en stort uiteindelijk voor de bakkerij in elkaar. Als ik achter mij kijk zie ik de agenten rustig aan komen lopen. Al lachend en pratend komen ze naar mij toe. Iemand probeert mij overeind te helpen maar de agenten geven aan dat zij het wel regelen. De vrouwelijke agent zet het tasje van de bakkerij in mijn gezichtsveld “je was je Truffel taart vergeten, volgens mij heb je een probleem als je zonder thuis komt! Toch?” Het duizelt mij, hoe, kan? Wat? Ik voel hoe het zwart wordt voor mijn ogen.